Op 25 januari 2021 rond 17.30 uur belde de huisgenoot van Werner C. de hulpdiensten. “Mijn kameraad wil niet meer wakker worden. Hij is hier gisteren door een vriend afgezet. Hij ademde nog heel lichtjes, maar het scheelde toen al niet veel”, klonk de noodoproep.

De ziekenwagen snelde ter plaatse, maar de ambulanciers konden alleen nog het overlijden van de veertiger vaststellen. Opmerkelijk: het lichaam lag in de garage van de woning, verstopt onder een deken. Werner lag op de buik, met slechts een schoen aan en een trui die naar boven was getrokken. Schrammen op het gezicht en de borstkas wezen er volgens de aanklager op dat het lichaam van de man versleept was. In zijn mond zat een stuk salami, wat later een restant van zijn braaksel bleek te zijn.

Vingerafdruk op colaflesje

Omdat alles wees op een verdacht overlijden, werd de huisgenoot meteen in de boeien geslagen. Door telefonie-onderzoek, een getuigenis van een buurtbewoner, een vingerafdruk op een colaflesje en de verklaringen van de huisgenoot kwam ook een 42-jarige man uit Dilsen-Stokkem in beeld. Hij zou de dag voordien op stap zijn geweest met Werner en hem om 1 uur ’s nachts naar huis hebben gebracht. Al bleek dat het toen al bijzonder slecht ging met de man.

“We hebben gedronken, gegeten en amfetamines genomen. Het bezoekje duurde zo’n twee uur”

Kameraad van Werner

De vriend uit Dilsen-Stokkem en Werner waren de dag voor het overlijden samen naar kennissen in Genk getrokken. “Daar hebben we gedronken, gegeten en amfetamines genomen. Het bezoekje duurde zo’n twee uur”, sprak de 42-jarige voor de Tongerse rechter. “Dan zijn we naar Aarschot gegaan. Ook daar hebben we amfetamines gebruik. We waren allebei heel zat, maar toch hebben we beslist om nog verder te rijden naar Lier. Ik weet het, dat was heel onverantwoord.”

In Lier liep het voor de eerste keer mis, toen Werner in de trappenhal overgaf. “Ik heb poetsgerief gehaald, heb alles opgekuist en Werner op de achterbank van de auto gelegd.” Tijdens de terugrit naar Hoeselt gaf Werner nog een tweede keer over.

Honden eten geven

Eenmaal terug aan de woning van Werner, rond 1 uur ’s nachts, vroeg de veertiger aan de huisgenoot om hulp. “Omdat Werner aan het slapen was, vroeg ik of hij hem mee naar binnen kon dragen. Maar die jongen was niet sterk genoeg. We geraakten niet verder dan de garage.”

“Ik lachte er toen mee, want Werner was gewoon bezopen. Hij zou zijn roes uitslapen en weer wakker worden. Ik ben dan naar huis vertrokken, want ik moest mijn honden nog eten geven”

Vriend van Werner

Daar werd het slachtoffer in een geïmproviseerd bed te slapen gelegd. De huisgenoot zou wel nog snel Werners hartslag hebben genomen. “Ik lachte er toen mee, want Werner was gewoon bezopen. Hij zou zijn roes uitslapen en weer wakker worden. Ik ben dan naar huis vertrokken, want ik moest mijn honden nog eten geven”, klonk het.

Uiteindelijk zou hij niet meer wakker worden. Uit de autopsie bleek dat de man overleed aan een gecombineerde overdosis, met GHB en amfetamines als grootste boosdoeners. De man stikte bijgevolg in zijn eigen braaksel.

Gedeelde verantwoordelijkheid

Volgens de wetsdokter overleed het slachtoffer tussen tien uur ’s avonds en tien uur ’s ochtends. Maar omdat er geen genezingsproces te merken was aan de schrammen op zijn borstkas, zou hij heel snel nadat hij in de garage was achtergelaten overleden zijn. Toch werd pas in de late namiddag naar de hulpdiensten gebeld.

Voor dat schuldig verzuim riskeren de veertiger en de huisgenoot allebei een celstraf van twaalf maanden en een boete van 800 euro. “Het slachtoffer heeft zitten braken en hij bevond zich in zo’n toestand dat je hem kon verslepen en aan hem kon trekken zonder dat hij wakker werd. Dan is het toch al zeer comateus. Wanneer ben je dan wel gealarmeerd om de hulpdiensten te bellen?” vroeg de procureur zich af.

De zus van het slachtoffer vraagt via haar advocate, Caroline Pirard, een schadevergoeding voor de morele schade, de begrafeniskosten en de verplaatsingskosten.

De raadsman van de vriend uit Dilsen-Stokkem, meester Tom Van Overbeke, vraagt de vrijspraak. Volgens hem had zijn cliënt niet door dat zijn kameraad in gevaar was en gaat het dus niet om schuldig verzuim. Van Overbeke spreekt ook over de gedeelde verantwoordelijkheid van het slachtoffer. “Iemand die het risico pakt om drugs te nemen, is ook verantwoordelijk. Niemand heeft hem daartoe verplicht.”

Vonnis op 4 maart.