In augustus 2020 ontsnapte oma P. (78) ‘s nachts uit het tuinhok waar ze opgesloten werd. Ze klom over een twee meter hoog hek en riep de hulp in van de buren. Vandaag legde ze voor de strafrechter een getuigenis af over de onmenselijke behandeling die ze moest doorstaan nadat ze haar huis had geschonken aan haar kleindochter T. (31). “Ze dwongen me om in het bijgebouw te blijven. Als ik niet snel genoeg deed wat ze me vroegen, sloeg hij me waar hij maar kon.” Aan de kant van de verdediging volgde echter een ander verhaal.

Jarenlang had oma P. (78) geen contact meer met haar dochter. Ook haar zonen zag ze niet veel meer. Tot kleindochter T.(31) in 2018 het contact met haar herstelde. Om de verloren tijd in te halen, werd de band extra aangehaald. Oma P. en haar tweede echtgenoot Lucien beslisten zelfs om hun woning in Alken te schenken en kleindochter T.. In ruil daarvoor zouden zij en haar partner C. (39) voor oma en Lucien zorgen. Maar kort nadien ‘barstte de hel los’.

Volgens de grootmoeder werden alle meubels naar het containerpark gebracht, werd ze opgesloten en samen met haar man in isolatie geplaatst. Eerst werden de twee in afgesloten ruimtes van elkaar afgezonderd, later werd ook de verpleging, de huisarts en de familie op afstand gehouden. De gsm’s en de bankkaarten van oma P. werden afgenomen en op een jaar tijd kwam er 60.000 euro aan cash stortingen bij op de rekening van kleindochter T. De 78-jarige dame getuigde over hallucinante mishandelingen, waarbij zij en haar man Lucien slagen incasseerde van de partner van haar kleindochter. Zo moest de bejaarde man op blote knieën of urenlang in T-shirt in de vrieskou buiten zitten of werd hij met de tuinslang nat gespoten. Tot de tachtiger met een bloeding aan het oor, dertig kilo vermagerd en in ‘zeer slechte toestand’ met vuil ondergoed opgenomen werd in het ziekenhuis. Nadien verbleef Lucien nog enkele maanden- zonder bezoek- in een woonzorgcentrum, waarna hij overleed.

Ik kreeg enkel beschuiten om te eten en een klein flesje cola gevuld met water. De badkamer mocht ik niet gebruiken. Ze gaven me een emmer water om met wassen

Oma P.

Beschuiten en water

Oma P. zelf mocht eerst nog onder op de zetel slapen, nadien werd ze -naar eigen zeggen- in ‘het werkkot’ naast de garage opgesloten. “Het laatste half jaar, toen Lucien er niet meer was, kreeg ik nog enkel beschuiten te eten en dagelijks een klein colaflesje met water gevuld. Een tafel stond er niet, dus ik moest rechtstaand eten of op de grond,” deed oma P. haar verhaal voor de strafrechter. “De badkamer en het toilet mocht ik niet gebruiken. Ik kreeg enkel een emmer water om mij te wassen. En als ik niet snel genoeg deed wat hij wilde, stampte C. (de partner van kleindochter T., red) me met zijn werkschoenen: op mijn voeten, tegen mijn achterwerk of op mijn rug, waar hij me maar kon raken. ‘Ga eens kijken of ze daar niet kapot ligt’, hoorde ik hen op een bepaald moment in de aanpalende garage nog zeggen.”

Strafrechter: “Waar sloeg mijnheer u dan?”

Oma P.: “Waar hij mij maar kon raken en meestal met zijn voeten als hij rechtstond.”

Strafrechter: “En hoe vaak is dat gebeurd?”

Oma P.: “Dat valt op geen twee handen te tellen. Mijn kleindochter sloeg zelf niet, maar ze stond er wel bij te lachen.”

Op 19 augustus 2020 vluchtte oma P. midden in de nacht weg. Ze kroop door het raam van het tuinhok en over het twee meter hoog hek, waarbij ze zich bezeerde. Vervolgens zocht ze -volledig overstuur- hulp bij de buren en werd ze overgebracht naar het ziekenhuis. Niet alleen haar verwondingen maar ook de financiële rekening weegt nu zwaar door, getuigt de bejaarde vrouw. “Want ik heb niets meer. We hadden een klein kistje met 60.000 euro dat verstopt zat in de kleerkast in de slaapkamer. Dat is allemaal weg. Ik heb enkel nog een klein pensioentje.”

Wat mijn grootmoe­der zegt, is allemaal niet waar. Ik wilde net de verloren tijd met haar inhalen. Tot het plots allemaal fout liep

Kleindochter T.

Volledig geïsoleerd

Joseph Rowies, de advocaat van oma P. vorderde het cash bedrag en de geldafhalingen van de rekening van oma P. terug en schetste wat kleindochter T., een poetshulp die met dienstencheques werkt, en haar partner C., een dertiger die grotendeels leeft van een invaliditeitsuitkering, met het geld van grootmoeder deden. “Ze kochten vijf auto’s op drie jaar tijd. Ze maakten exuberante kosten in de woning. Zo legden ze een koi vijver aan met granieten wanden en vormden ze het huis om tot een bunker met bewakingscamera’s.” Bijkomend vorderde hij een schadevergoeding van 25.000 euro voor de morele en materiële schade van oma P. “Toen ze haar huis aan haar kleindochter geschonken heeft bij schenkingsakte en op basis van een onvoorwaardelijke schenking zonder tegenprestaties, is de hel losgebarsten. Mijn cliënte werd volledig geïsoleerd, in het bijgebouw opgesloten zonder sanitair. Haar gsm werd afgepakt en haar telefoonabonnement werd stopgezet. Ook haar medicatie werd niet meer aangekocht, dat bewijst de lijst van aangekochte medicatie van haar mutualiteit. Ze werd psychisch en fysisch zeer zwaar onder druk gezet en is nog altijd angstig.”

Ze hebben misbruikt gemaakt van de zwakke fysieke en mentale gezondheid van de slachtof­fers om hen financieel te pluimen. Mevrouw had meerdere letsels van stompe impacten en hematomen over heel het lichaam toen ze na haar vlucht ondervoed werd opgenomen in het ziekenhuis

Aanklager

Schrijnende mishandeling

Kleindochter T. en haar partner C. kwamen samen naar de strafrechtbank in Tongeren, waar ze zich moesten verantwoorden voor de onmenselijke behandeling van grootmoeder P., informatica-bedrog, misbruik van vertrouwen en slagen en verwondingen. De aanklager haalde hard uit en vorderde een celstraf van drie jaar voor elk van hen. “Dit is een schrijnend geval van (groot)oudermishandeling in alle facetten. Ze hebben misbruikt gemaakt van de zwakke fysieke en mentale gezondheid van de slachtoffers om hen financieel te pluimen.” De procureur verwees naar het medisch verslag van oma P. die na haar vlucht over het hek ondervoed werd opgenomen in het ziekenhuis. “Ze was slechtziend, had letsels van meervoudige, stompe impacten, hematomen op rug, armen, schouders en buik en een bloeduitstorting in de darm. Na veertig jaar werd haar huisarts, die zelf al achterdochtig was over wat hij ter plaatse opmerkte, plots bedankt voor zijn diensten. De woning in Alken werd als een bunker met camera’s afgesloten voor alle sociaal contact, terwijl de slachtoffers binnen geterroriseerd werden.”

Tijd inhalen

Volgens kleindochter T. klopt het verhaal dat haar grootmoeder vertelt echter niet. “Het is allemaal niet waar wat ze zegt. Waarom ze dat dan doet? Ik heb er geen idee van.” De poetshulp getuigde dat ze haar grootmoeder eigenlijk niet kende omdat ze haar twintig jaar lang niet had gezien door een familieruzie. “En ja, nadien wilde ik de tijd inhalen met haar. Ik heb ook zoveel foto’s gemaakt van leuke momenten samen omdat ik eindelijk een oma had die ik voordien nooit gekend had. Maar plots is alles dan fout gelopen.” Dat oma P. in het bijgebouw opgesloten werd, ontkende T. “Ze kon gewoon overal in het huis. Ik was overdag ook altijd werken, hoe zou ik dat wel onder controle gehouden hebben. Ik weet echt niet waarom mijn grootmoeder dat allemaal vertelt.” Ook voor de nachtelijke vlucht van oma P. over het tuinhek had kleindochter T. geen verklaring.

Die zonen hebben er alle belang bij dat de schenkings­ak­te ontbonden wordt en daar gaat het hier om. Daarom hebben ze hun moeder opgestookt om die verhalen te vertellen. Dit getuigt van pure rancune.

Tom Van Overbeke, advocaat van de partner van kleindochter T.

Vrijspraak

Haar advocaat Michiel van Kelecom pleitte dan ook voor de vrijspraak. “Uit geen enkel element in het dossier blijkt dat mijn cliënte zich binnen gewurmd heeft in het leven van haar grootmoeder. In tegendeel, haar oma heeft haar zelf gevraagd om in de woning te komen wonen om haar te helpen.” Van Kelecom verwees naar de vaststellingen van de politie in de woning in Alken. “In het bijgebouw is niets gevonden dat erop wijst dat mevrouw daar de nacht moest doorbrengen. Er lag wel degelijk een matras op de grond in een van de slaapkamers op de bovenverdieping, waar de renovatiewerken nog volop bezig waren.

Van Kelecom wees erop dat het telefoonabonnement van oma P. overgezet werd naar een andere provider en linkte het gewichtsverlies van de bejaarde dame aan ‘gezondere eetgewoonten’. “De verklaringen van grootmoeder P. zijn leugenachtig en kloppen niet. Hoe kan haar zoon daar nu op bezoek geweest zijn terwijl zijn moeder daar ergens opgesloten zat. Dat gelooft toch niemand.” De strafpleiter uit Koersel gaf toe dat er heel wat geld gebruikt werd om de woning in Alken te renoveren. “Maar dat gebeurde op vraag van grootmoeder P. en haar partner. Omdat zij het zelf niet meer konden.”

Pure rancune

Tom Van Overbeke, advocaat van C., de partner van kleindochter T., schakelde nog een versnelling hoger. Hij stelde dat zijn cliënt, die door zware medische problemen 66% werkonbekwaam en daardoor beperkt is, de feiten zelfs niet zou kunnen plegen. De strafpleiter uit Hasselt beschreef grootvader Lucien als een zeer dominante en controlerende man. En Oma P. legde haar verklaringen over de mensonwaardige behandelingen volgens Van Overbeke enkel af op aanraden van haar zonen. “Die zonen hebben er immers alle belang bij dat de schenkingsakte ontbonden wordt en daar gaat het hier om. Daarom hebben ze hun moeder opgestookt om die verhalen te vertellen. Geld is altijd belangrijk geweest in die familie, vandaar ook de eerdere familieruzie. Dit getuigt van pure rancune.”

Partner C. hield zich ook nooit bezig met de financiën en had enkel een ‘uitvoerende rol’ in de renovatie van de woning. Maar slagen deelde hij volgens zijn raadsman niet uit. “Er is in die tijdsperiode ook drie maanden verpleging over de vloer geweest voor de verzorging van een wonde van Lucien na een maagoperatie. Al die tijd heeft niemand aan de alarmbel getrokken. Dat er nadien minder volk over de vloer kwam, is omdat we toen in de periode van Corona zaten. Iedereen at in die periode in zijn bubbel.”

“Het lijkt erop dat P. goed voorbereid is vandaag maar ik heb de indruk dat ze wat verward is”, sloot de partner van kleindochter T. zelf af. “Ik ben onschuldig. Ik heb haar nooit mishandeld.”

Vonnis volgt op 18 april.